ajaspino

13.3.10

Ai mamaiña - Como suicidarse

Novamente enfocamos o tema do suicidio, desta vez dende a persoal óptica do noso ex-colaborador Caimán-Barranquilla que desafortunadamente non chegou a firmar este traballo ao perecer inesperadamente cando comprobaba un dos métodos descritos nas seguintes páxinas. Non queremos facer proselitismo da causa que ten levado a tantos xenios a deixar de selo e a tantos infelices ao outo mundo; sinxelamente queremos que non fagades o ridículo e sobre todo que non vos saia moi caro.

Comezaremos co método das bofetadas é lento pero efectivo. Require unha forza de voluntade e tes tempo para pensártelo dúas veces.

Outro moi eficaz é o de asfixia por monóxido de carbono: o ideal é ter o teu propio garaxe e o teu coche pero pódestelo aforrar correndo detrás dun tubo de escape. Este sistema permite cruzar varias apostas ao baraxarse a posibilidade dun infarto debido ao esforzo.

Para rematar outro método, aunque iste resulte un pouco caro, pero é o máis fiable á larga, se o tabaco mata, pois nada, de vinte en vinte e non convides.

Así estaban as cousas e así as escribíamos moc+mec un vinteseis de xuño do 1999.

Etiquetas: , ,

8.3.10

Ábrete a novas experiencias III

Luns 8 de marzo.

Vai sendo hora de rematar a historia, non? Xa choveo o seu dende a II 'entrada'... choveu que até tivemos unha cicloxénese luguesa (apareceu o fin de semana, como os lugueses en Ribadeo). Ao final o rollo non foi para tanto. Pero comento un pouco a xogada.

Como vexo que algún non se enterou, o repito: ao final non foi unha entrada polo ojete (colonoscopia) foi unha entrada en plan "Garganta profunda" (engoscopia). Un rollo bastante incómodo, todo hai que decilo. E unha proba un pouco vergonzosa; non tanto como a colonoscopia, pero ten o seu. Non paras de babearte e deixar todo perdido. Moi vergonzosa incluso para un tipejo coma min.

A proba ma fixeron un venres pola mañá. Tiña que levar un acompañante por se saía medio perxudicado da anestesia, e eiquí entra miña nai: Lolita de Pinón.

Fai tempo puxen unha entrada da miña nai... ela é unha muller de recursos, como tódalas nais vamos, aunque algunhas veces non as pensa. A quero moito, pero algunhas veces sácame de quicio. Pois non vai ela e vense o mesmo venres pola mañá pra quedar conmigo no hospital. Si, quedamos no hospital. Pero ela foise a un e eu a outro. En Ribadeo como só temos un é doado quedar... pero eiquí hainos a cascoporro, e encima temáticos. Todos quedan pretos un dos outros, pero hai que saber onde están e eu, grazas a dios, non os visito como pra saber onde están.

Collo un taxi a iso das 9.20h. e voume ao oncolóxico (miña nai levaba aló dende as 8.00h. ou por ahi). Bicos, saúdos, que tal estás, imos tirando, bla bla bla. A cita a tiña no Juan Canalejo ás 10.20h.

-Má - eu non lle chamo mamá, dígolle má... que hai confianza - sabes ir dende eiquí ao Juan Canalejo?
- Non sabes ti?
- Non, nin idea... sei que anda por eiquí, pero nin idea.
- Boeno, non pasa nada que me dixeron que é baixando por ahí e logo á dereita e tal.
- Hmmmm... seguro má?
- Non sexas pesao, que si - eu son moi pesado, xa o sabedes.
- Mira má que eu non sei chegar, e eiquí como nos equivoquemos o mesmo tiramos cara Perillo.

Subimos ao coche, fai tropecentas manobras para sair do aparcadoiro e xa estamos no cruce pra sair.

- É pra esquerda ou pra dereita?

Merda, comezamos ben... son, polo menos, as 9.40h. Saímos... non sei se pra dereita ou cara a esquerda pero estamos diante da Casa do Mar (ou sexa, a tomar polo cú). Tira cara arriba, tira cara abaixo. Miña irmá Mara chama que te chama polo teléfono... nunca chama e hoxe vai batir un récord. Non contesto, estou intentando decirlle a miña nai que se poña no carril da esquerda. Esuqerda má. Esquedar má. Esquerda coño. Que si son un pesao, que non lle grite. Que ela non coñece A Coruña. Nin eu má, nin eu.

Piruli - piruli - piruli... que pesadita a Mariña co teléfono, ostias. Se non lle contesto será por algo, non? Que colla o teléfono e que lle indique. Que non má, que non... que son un tio, non sei facer dúas cousas á vez.

10.20h. Dígolle que pare. Estamos preto das Pajaritas. Collo un taxi e lle digo que nos vai seguir miña nai, que non sabemos chegar até o hospital.
- A que parte? abaixo, arriba, no medio?
- E eu que sei, por iso pillo un taxi... polo que cobrades ben poderíades saber onde está a entrada das colonoscopias, non? - Non o dixen pero o pensei.

Estamos ao lado. Nin 3 minutos. Aparcamos a tomar polo cú... case tan preto de onde collimos o taxi. Manda truco. Miña nai coxa. Eu tirando dela. Ela que non. Eu que non podo con ela. Por fin chegamos... non está mal, son as 10.40h. Creo que batimos un récord.

Estamos nunha pequena sala de espera. Hai xente que non ten moi boa cara. Ninguén ten boa cara. Non sei distinguir os acompañantes dos pacientes e iso creo que non é bo. Chámanme e me levan a unha especie de sala 'preparatoria' onde van deixando alí tamén os que veñen de facer as probas. Teño a tres pasianos maiores diante miña tumbados nas camillas. Un leva un peido que nin diós. Fala só e xoga coas mans no aire como se estivese a ver dragóns con plumas. Jo, vaia peido... empézome a alegrar. Chega un enfermeiro todo chulesco. Engominado como Marichalar e movéndose coma un pavo real e de súpeto... zas! mételle un ostión a un paisano maior (dos que están tumbados) en toda la jeta.
- Fulano... que? desperta? veña, veña
Zas!
- Non se me durma, eh! Ale, ale... esperte.
Zas!

Mi madriña, vaia ostias que lle está a meter. A paisana que teño ao meo lado e eu quedamos filipando. Eu penso: buah neeeeno, como me solte a min unha desas e estea xa medio desperto lla devolvo co puño pechado.

- David?
Zzzzzzzzzzzz
- David?
Zzzzzzzzzzz
- Eres ti David?
- Eins? César... son César. Non me chames David que non me entero.
- Ala, veña, pra dentro.

Ala vou eu, máis feliz ca diós. Pensando na anestesia e un pouco preocupado polas futuras ostias que ía recibir. Entro nunha sala cunha camilla no centro e tres monitores por alí colgando. Tres enfermeiras me atenden como se fosen a miña nai. Ala nenín, túmbate. Tranquilo... non te poñas nervioso. Ollo, todo isto as tias acariciándome o pelo unha, outra acariciándome a espalada outra axudándome a tumbarme e todo. E a doutora cun peazo tubo camiñando cara min. Parecía boa persoa, pero nese momento lembreime de Nosferatu. Moi ben. A verdade é que me trataron coma un rei. Pena foi que me meteran o puto tubo até as entrañas que se non quedaba aló todo o día.

Primeiro che explican o que che van facer. Todo mentira... o pintan moi ben, pero para nada. Logo colleron un sprai e me rociaron a gorxa cun rollo que sabía a raios. Ahí comecei a babexar. Danche unha boquilla que tes que estar mordendo, e polo medio métenche un tubo negro que non para de largar aire cunha bombilla. O malo é cando iso chega á altura da noz.
-Traga agora, traga agora.
-Arrrrrgggg.

Babeas e babeas. Vergonzoso.

- Tranquilo nenín, é normal.
-Arrrrgggg.
- Intenta respirar tranquilo, non te poñas nervioso. Non penses nisto e intenta non tocar coa lingua no tubo.

Ala... vou e toco coa lingua no tubo. Unha sensación mala de carallo. E de súpeto sóltolle un peazo erupto de concurso. A doutora coma se nada. Que gran muller. Unha profisional.

- Ah, pois parece que tiveches unha úlcera de campionato.
- Arrrrggg?
- Xa está case cicatrizada, pero debeuche doer o seu.
- Arg, Arg.
- Imos facer agora unha biopsia, ti tranquilo. Intenta non tocar o tubo coa lingua.
- Arrrrrrggg - merda outra vez, para que cho dicen.
- Así, así... ala xa está. Xa rematamos.
- Arrrrrrgggg.

Danche uns clinex, te limpias e ala, pra casa. Sen drogas nin nada? Dame unha receita dunhas piruliñas pra ir cicatrizando a úlcera.

Despois dunhas horas, xa no piso, comezo a comer algo e parece que tutto benne. Miña nai decide marchar o sábado ao medio día visto que o seu fillo (eu) está como unha rosa. Non era pra tanto. En canto marcha, vou correndo pra o piso e me poño o disfraz do 'Paleto enmascarado' e saio pitando pra a Laconada de Fynet... ou o que queda dela. Hai moita menos xente ca outros anos, pero dame igoal... teño unhas ganas de collerme un peido que nin diós. E así foi. Agarreime unha de campionato que nin sei como cheguei ao meu piso.

O domingo pola mañá érgome medio resacoso e me tomo a pirula. O meu deus que me pasa... Cago pis. Non paro de cagar pis. Grazas a diós que teño o portátil e podo estar navegando dende a taza. Chega a noite e me tomo a seguinte pirula. Mi ma-dri-ña, vaia xeito de cagar pis. Parecía un aspersor dun xardín. Collía un zume de laranxa, dáballe un trago e en menos de 10 minutos o veía sair polo cú. Se fose Tamariz sería un truco alucinante. O martes volvo ao Juan Canalejo en taxi. Acojonado de deixarlle todo feito un cristo ao pobre taxista. Non pasou nada. Vaciei todo xusto antes de collelo e xusto cando cheguei outra vez.

Téñenme aló esperando como un par de horas. Un par de horas é igoal a tres trucos de maxía do meu cú. Sae a doutora e dime que é normal. Tócate o nabo, como vai ser normal mexar polo cú tres días seguidos? Que probablemente sexan polas piruliñas esas pero que teño que seguir tomándoas, en vez de duas ao día, unha. As vai tomar tu puta madre!

Pois así foi. Agora estou como unha rosa. Aldelgacei un quilo polo menos neses tres días, pero xa volvín coller o meu peso de adonis. A miña tripa xa volve ter esa forma tomatera que tanto me custou moldear.

Así están as cousas e así a fun mexando eu. Sinto pola tardanza desta entrada, pero non estaba seguro de querer compartir esta gratificante experiencia. Ollo, a recomendo... pero coidado coas pirulas.

Etiquetas: