ajaspino

29.5.07

O bosque de Nadgor - Farruco Graña

"O bosque de Nadgor" é un canto ás vilas galegas feitas a escala humana que moitos de nós acordamos (ben sexa por vivencia directa, ben a través das fotografías contempladas en exposicións ou nos nosos libros de historia local). Hai que ter a valentía de recoñecer o que pasou, o que fixemos con elas. Non han volver tal como eran. Mais as vilas e cidades son entes vivos, que medran. E podemos intentar modificar o seu deseño segundo vaian desenvolvéndose. Podemos procurar humanizalas. E manter aquilo que conserven. Por iso queremos facer este canto á capacidade de soñar, de imaxinar doutra maneira as cousas, para plasmar ditos ideais en novos proxectos. Ademais, se estragamos tan aloucadamente o noso contorno máis inmediato, que non estaremos dispostos a facer co que non teñamos á beira das nosas casas?

Farruco Graña

Estes últimos días, aparte do chollo de sempre, andiven a competir contra unha portada encarregada por Farruco. Tan só competín contra min mesmo, tratando de ampliar o meu propio talento, do contrario non tería moito sentido. Por todo elo debo agradecer a Farruco (escritor) e a Chema (ilustrador) pola contribución co seu talento (e bo tanlante). Hai outros libros, pero eu colaborei neste envase de cultura.

Así están as cosas neste mundo onde as árbores de ladrillo non deixan ver "O bosque de Nadgor".

Etiquetas: , , ,

27.5.07

Ai Mamaiña - Os tubérculos parlantes

Neste día de ereccións municipais apetéceme rescatar un artigo que escribira aló polo 2002 pra o fanzine que facíamos Rego Re# + Eu, o Ai Mamaiña.


Os tubérculos parlantes

Abundan non se crean, e de xeito especial nas hortas dos pequenos pobos. Soen ser vanidosos inxustificados. Prantas que nacen e crecen por todas partes e non só, por suposto, en Ribadeleo. En galiza sempre houbo un tubérculo na horta de Raxoi.

Ribadeleo eo eo é rica nos Tubérulos parlantes ben prantados na horta e que desempeñan funcións para defendelos intereses das demáis prantas. Pero tamén crense co dereito de botar malas herbas e non se deteñen á hora de difamar a quen sexa, empezando con esa pranta autoctóna que é o toxo. Os queren podar e prantar no seu lugar uns cálitros, que son moito máis feos pero dan máis cartos. E, cando non o conseguen, a envexa énchelles de rabia e queren desterrar aos rosais por apoiar a folga dos froitos traballadores, como as fresas vermellas, que non están dispostas a ser a ambrosía do señor Patatín e do seu axudante Patatán.

¡Ai do que, sendo habitante da horta, defrauda os desexos dos mandatarios Patatín e Patatán! Será botado ao pesebre dos cochos, insultado, calumniado e olvidado sen importar a cantidade de bos froitos que haxa dado para o ben da horta.

Así están as cousas neste día de ereccións municipais (onde espero e desexo que o Benegá millore nos concellos) e así as fun lembrando eu.

Etiquetas: , , ,

22.5.07

A boa letra


Cousa curiosa, non se me ocorre moi ben que poñer. Hoxe é día 22, xa choveu dende o Día das Letras... e cando digo que choveu, é que choveu. Seica houbo inundacións nos alrededores de Ribadeo.

Os que por eiquí veñen (ou case todos) saben que o Día das Letras dende o 2001 xa non é o mesmo, pra min nunca foi o mesmo dende que teño uso da razón (se é que a teño) porque nese día miña nai cumpre anos... desta volta me dixo que veintitreinta ou algo así. Eu non mo creo.

Creo que xa se me van ocorrendo cousas...

Sempre que chega esta data penso se algún día o Míster recibirá a honra de ser adicado este día a el (que rebuscada me quedou a frase, rediós!!). Non sei si é apto ou non. Moita producción literaria cecais non deixou escrita, pero si moitas letras... letras galegas, letras fermosas.

Tiña unha caligrafía que penso que ningún dos seus alunos a olvidará.
Nas suas mans as letras eran fermosas (como as mulleres que nos seducen coa sua apariencia), intelixentes (como as mulleres que escriben bos pensamentos) e caprichosas (como as mulleres que lanzan as suas redes e nos atrapan sen remedio).
A súa man deslizábase e as letras e os signos cobraban vida: as maiúsculas gritaban e te chamaban a atención, a O aparecía toda sinxela e perfecta, a clave de Fa ficaba esencial, a clave de Sol se liaba sen parar, a P enrredábase como unha piruleta...
A letra de Hernán, como a súa voz de tenor, me emocionaba e provocaba. A súa letra faláballe aos ollos, incitábanos a descifrar o seu segredo, a atopar onde comezaba e onde remataba a palabra.

Así están as cousas según Voltaire: "A escritura é a pintura da voz: canto millor ela é máis se lle parece"

Etiquetas: , , ,